Ik roep Himdad nogmaals, maar geen beweging in de tent.

Net wanneer Kevin en ik ons omdraaien om weg te gaan, ritst de tent eindelijk open. Maar Ahmad komt naar buiten. Hij vertelt ons dat Himdad en zijn broer, samen met Firsat en zijn vrouw, gisterenavond zijn vertrokken.

“Huh? Waar naartoe”, vraag ik Ahmad? Hij spreekt gebrekkig Engels, maar doet zijn best. Stomme vraag natuurlijk, want ik weet het antwoord wel. Naar Engeland! Ahmad legt uit dat ze gisterenavond een poging hebben gewaagd en dat het viertal niet is thuisgekomen. Hij weet zeker dat het hen gelukt is de overkant te bereiken.

Kevin en ik zijn enerzijds teleurgesteld dat we geen afscheid konden nemen, anderzijds blij dat het hen misschien inderdaad gelukt is. Maar hoe komen we dat te weten? Er zat niets anders op dan bang af te wachten op nieuws. Daar stonden we dan met onze rugzak vol voedsel, waaronder ook verse kip.

We besloten dan maar het kamp verder af te lopen en te zoeken naar gezinnen met kinderen die het voedsel hard nodig hebben. Lang zoeken hebben we niet moeten doen. Op een kamp van duizenden mensen, met slechts een “community kitchen” en af en toe een eetkraampje aan de ingang, is voedsel vinden prioriteit nummer een. Naast schoenen, want die heb je blijkbaar wel nodig om naar Engeland te kunnen. En schoenen is het eerste wat de politie hen afneemt als ze worden betrapt.

Aan de achterkant van het kamp, in het grote open veld waar men mij voorheen waarschuwde voor mensensmokkelaars die zich daar in de bosjes zouden verschuilen, stonden nu veel meer tenten. Vooral van vrijwilligers en organisaties om nog meer opslagruimte te hebben. We kwamen voorbij aan zo’n bouwproject. Een grote paal, in de grond vastgemaakt, en een heleboel touwen dienden als raamwerk voor de bouw van een grote tent. De mensen die er aan het bouwen waren, waren toevallig ook nog Vlamingen.

We besloten hen te helpen. Er moesten twee grote witte zeilen over het raamwerk worden gespannen. Deze grote tent zou dienen als ontmoetingsplaats voor vluchtelingen en als extra school voor zowel volwassenen als kinderen. We maakten ook kennis met enkele Britten die de school zouden organiseren. De Vlamingen waren dankbaar voor onze hulp, en Kevin “gave it his all”. Binnen mum van tijd klom ie op de grote paal om te helpen een touw erdoor heen te trekken, zodat het eerste zeil omhoog kon worden getrokken.

Het was zwaar werk. Maar ook een leuke bende. Werken en humor gaat altijd samen, al zeg ik het zelf. En het werk ging best goed vooruit. En dat is het leuke aan vrijwilligerswerk doen in een illegaal kamp waar niemand echt de leiding heeft: Je ontmoet er nieuwe mensen, smeedt er nieuwe vriendschappen, iedereen is bereid om een handje toe te steken en je wordt uitgedaagd om lekker creatief te zijn, want de middelen zijn schaars en niet iedereen kan uit veel vaardigheid en kennis putten. Het is altijd fijn als je dan merkt dat talenten elkaar aanvullen, waardoor het écht teamwork wordt. Rigide organisaties kunnen daar iets van leren, bedenk ik me zo 😉

En zo hadden we alweer snel een dag gevuld. Toch blijft het moeilijk om afscheid te nemen en naar huis te vertrekken. Je hebt dan wel het gevoel dat je van betekenis bent geweest, maar jij keert terug naar je warme bed, terwijl deze mensen achterblijven om buiten in de kou te moeten slapen 🙁