Gisteren ging ik na jaren eindelijk nog eens bij Patrick op bezoek.
Herinner je hem nog? Ik hielp hem via Fedasil Koksijde in 2016 een woning te vinden, omdat hij het opvangcentrum moest verlaten. Je leest hier meer daarover.

Patrick was intussen al een paar keer verhuisd en woont nu in een stad die mij welbekend is. Ik ben er een klein beetje opgegroeid, of beter: ik kwam er regelmatig.

Het was een heel fijn weerzien. Hij omhelsde me direct, nadat ik net vier verdiepingen aan trappen had gedaan, haha, want ik dacht dat hij “2de verdiep” zei aan de parlofoon beneden, maar het was dus het dubbele. Had ik dat geweten, dan had ik de lift genomen 🙈

Patrick zag er heel goed uit. Gelukkig ook.
We hebben heel wat bij gepraat. En opeens kwam de verrassing. Ik had het helemaal niet verwacht. Volgens mij heeft ie stiekem het nieuws voor ‘m gehouden tot ik effectief op bezoek kwam.

Wat bleek?
Patricks kinderen zouden eindelijk bij hem komen wonen.
Maar liefst acht jaar had hij zijn kinderen niet meer gezien. Meer dan een videochat kreeg hij niet. En hij kan zelf niet naar het land van herkomst afreizen, want dan zou hij zijn leven in gevaar brengen.

Acht jaar heeft hij dus moeten wachten op het nieuws dat de gezinshereniging zou gaan gebeuren. Zijn kinderen van 17 en 15 jaar oud zouden eindelijk naar België komen om zich hier permanent te vestigen (weliswaar kunnen ze vanaf hun 18 jaar natuurlijk wel beslissen om eventueel terug te keren). Ze zouden hier komen studeren, werken, een gezin stichten en de band met hun vader weer heropbouwen.

Je kan je voorstellen allicht dat Patrick helemaal straalde toen hij me het nieuws vertelde. Ik ben natuurlijk ontzettend blij voor hem.

“Ben ik aan het dromen,” vroeg Patrick mij op een gegeven moment?
Ik kneep hem in de arm en verzekerde hem dat hij zeker niet aan het dromen is. Het zou echt gaan gebeuren. Ik herhaalde het een paar keer doorheen ons gesprek, zodat het écht zou doordringen (bij mij moest het ook nog wel even doordringen).

Vandaag was het dan zover.
Hij stuurde mij een foto waarin hij zijn kinderen eindelijk omarmt, van op de luchthaven.
Ze hadden een jas gekocht, vertelde hij me, om de koude in België te trotseren. Ze hebben geluk, die kinderen, ze konden meteen nog een restje Belgische sneeuw zien, haha.

Patrick beleeft nu de eerste dag van de rest van zijn leven.
Wat begonnen was als een schrijnend verhaal met heel veel obstakels en uitdagingen, is na zoveel jaren dan toch uitgedraaid op een inspirerend, positief verhaal. Ik hoop stellig dat zijn kinderen in België heel gelukkig zullen worden en dat Patrick nog heel lang van zijn gezin zal mogen genieten 🙏🏻