Op de valreep hebben we eindelijk een studio gevonden voor Patrick.

Hij kreeg positief advies van onze overheid op zijn asielprocedure en kreeg dus ook 2 maanden de tijd om een woonst te vinden. En dat was een enorme uitdaging.

Wekenlang zijn we met verschillende vrijwilligers en medewerkers van Fedasil Koksijde in de weer geweest. Verhuurders afbellen, immo-kantoren bezoeken, studio’s en appartementen bezichtigen, … Maar meestal kwamen we van een kale kermis thuis. En zelfs als geboren en getogen Vlaming kreeg ik te maken met de nodige xenofobie bij deze zoektocht. Of regelrechte racistische opmerkingen.

Schrijnend. En ik denk dat de overheid helemaal niet beseft hoe onrealistisch en moeilijk dit allemaal is. Zelfs voor een Vlaming is het verdomd lastig om in zo’n korte tijd iets te vinden aan zo’n laag budget. In veel gevallen zelfs onmogelijk, me dunkt. Maar we moeten het toch maar gedaan krijgen. Want dat vluchtelingen op straat belanden, dat moeten we ten alle koste vermijden.

Intussen ben ik doodop. Ik viel bij onze laatste trip naar Gent bijna in slaap achter het stuur toen ik de jongens had afgezet aan het opvangcentrum en terug naar huis reed. We hadden een hele dag rondgelopen in Gent om immo-kantoren te bezoeken en een aantal studio’s te bezichtigen. Zonder resultaat. Wel met een paar telefoonnummers en adressen die we nog moesten aflopen, en nieuws dat we moesten afwachten van immo-kantoren die ons zouden terugbellen.

En voor Patrick was het erg dringend. Hij had niet veel tijd meer. Kort voor hij uit het opvangcentrum zou worden gezet ging ik nogmaals met hem, een Syrische vluchteling, Omar, en een Irakese vluchteling, Mustafa, naar Gent. Later kwam Kevin ons vervoegen, na zijn werk.

Het leek alweer op een sisser uit te lopen toen we ook weer het sluitingsuur van de kantoren naderden, maar toen kwam het verlossende telefoontje: Een van de verhuurders die samenwerkte met een immo-kantoor dat we hadden bezocht, was positief over Patrick en wou hem als huurder nemen. YES !!! Eindelijk!

En dat scheelde geen haar. We konden het zo regelen dat Patrick de dag voordat hij uit het opvangcentrum moest, het huurcontract mocht gaan ondertekenen. Wij zouden natuurlijk met hem meegaan om hem te helpen hierbij en te zien of hij alles goed zou begrijpen. Pfffff… wat een stress, wat een spanning… en wat een opluchting!

Maar voor Omar werd het ook dringend. Hij had nog iets meer tijd dan Patrick, maar het zag er niet naar uit dat hij snel iets zou vinden. Ondanks de vermoeidheid, de frustraties en het willen opgeven, hebben we geen keuze. Er staan nog heel wat vluchtelingen hetzelfde te wachten als Omar: binnen een korte tijd iets moeten vinden, of anders: op straat 🙁

Doorwerken dus.

En dat na alle ontberingen die deze mensen al hebben meegemaakt en nog moeten beginnen te verwerken… ook dit er nog eens bij. Daar word je ook als vrijwilliger ronduit moedeloos van 😢