Van hot naar her rennen, dat is zowat mijn dag samengevat.

Na mijn eerste solo-bezoek, dat goed was meegevallen, besloot ik regelmatiger naar Duinkerke terug te keren om de handen uit de mouwen te steken. Want hulp was heel hard nodig.

Vandaag leerde ik meer over de structuur en werking van het vluchtelingenkamp. Of beter: het ontbreken ervan. Het lijkt of niemand echt met elkaar communiceert. Ik bespeurde zelfs enige rivaliteit tussen vrijwilligers en organisaties onderling. Vreemd, want het gaat toch om mensen helpen? Niet om je ego strelen?

Ik schrok me rot. De plek waar vroeger het “openbaar toilet” was, onder de bomen, stond nu volgebouwd met tenten en geïmproviseerde shelters. Recht in de stront, zou je bijna kunnen zeggen. We zakten tot diep in de modder, maar zo konden we het kamp wel bereiken zonder langs de hoofdingang te moeten.

Ik had gehoopt dat ik die dag een hoop tenten zou kunnen binnensmokkelen. Ja, je hoort het goed: binnensmokkelen. Tenten zijn immers niet toegelaten, ondanks dat het hele kamp er vol van staat. Dat komt omdat men niet wil dat het kamp verder uitbreidt. Naja, da’s niet op de vrijwilligers gerekend, want binnensmokkelen is een behoorlijke kunst in het kamp. De meest gekke ideeën worden bedacht.

Maar ik heb geen nieuwe tenten binnengekregen, omdat er te veel politie in de buurt stond. Maar ik geef niet op. De volgende keer probeer ik gewoon opnieuw. Ik heb intussen wel contact kunnen leggen met een hele hoop vrijwilligers. Dat helpt!

De dag werd snel gevuld met het uitvoeren van taken waar nodig. Vooral voedsel en kledij zoeken, verzamelen en leveren bij diegenen die dit het hardst nodig hebben. En praten met de mensen opdat ze zich weer een beetje “mens” kunnen voelen.

Ik ging ook even bij Himdad langs. Die nodigde mij uit om te blijven eten, samen met zijn vrienden. Dat heb ik ook gedaan. Ze kookten met wat ze in voorraad hadden, een lekkere maaltijd met rijst. En nadien kreeg ik hete, zwarte thee. Die is echt overheerlijk, ondanks de hoeveelheid suiker die ze erin kappen.

In de distributie-tent voor vrouwen en kinderen heb ik een lijst kunnen bemachtigen met de meest dringende noden. Zo weet ik wat ik de volgende keer kan meebrengen. Vooral vochtige doekjes en andere hygiënische spullen, maar ook leggings en ondergoed.

Vermoeid keerde ik in de late namiddag terug naar mijn auto. De rit naar huis is altijd gevuld met beelden en gedachten van wat ik die dag heb gezien en meegemaakt. Vreemd genoeg slaap ik als een blok. Maar de dagen nadien blijven heel wat gedachten en beelden door mijn hoofd spoken… Ik wil zo snel mogelijk terug.