Het is zover. Dit is de laatste keer dat we met z’n allen samen zijn.
Het is nu 10 maanden geleden dat Kevin en ik voor het eerst het muzieklokaal binnen gingen om samen te jammen met de bewoners van het opvangcentrum van Fedasil in Koksijde. En vandaag geeft Fedasil Koksijde het allerlaatste feest om afscheid te nemen van haar bewoners.
Veel vrijwilligers, bewoners en Fedasil-medewerkers beschouw ik intussen als vrienden en familie. We beloven dat we contact houden, wisselen telefoonnummers en e-mailadressen uit, linken elkaar op de sociale media en nemen nog een laatste selfie samen. Kevin en ik weten allebei niet hoe we onszelf moeten voelen. Blij omdat we al deze mensen nog eens samen zien, maar ook droevig omdat het niet zeker is of we elkaar nog terug zien. Althans niet in de nabije toekomst voor velen.
Er speelt live-muziek en er zijn lekkere hapjes en drankjes. Er staan springkastelen. De kinderen hebben weer de tijd van hun leven. Maar dat wordt ook overschaduwd door de vele zorgen. Waar gaan ze terecht komen? Waar moeten ze naar school? Gaan ze hun vriendjes niet te hard missen? Hoe zal de sfeer zijn in het nieuwe opvangcentrum? Etc…
Er waren oplossingen beloofd. Veel gezinnen met kinderen werden al eerder verhuisd, voor het aanbreken van het schooljaar, zodat ze met een frisse lei konden herbeginnen. Een schrale troost natuurlijk, maar nog altijd beter dan midden in het schooljaar te moeten verhuizen. Voor de alleenstaande jongemannen is het natuurlijk weer een heel andere situatie. Bang afwachten waar ze terecht zullen komen. In Nederlandstalig of Franstalig gebied? De meesten van hen hebben namelijk al een jaar Nederlands gestudeerd.
Ik neem afscheid van mijn piano-studentjes. En van de muzikanten van onze wekelijkse jam-sessies. Wat ga ik het missen. Het doet raar om niet meer naar Fedasil Koksijde te kunnen gaan. De gebouwen behoren immers tot het militair domein, dus als burger ben ik er voortaan niet meer welkom. Mijn Fedasil-vrijwilligersbadge mag binnenkort het schap op. Gedaan met de tripjes naar Koksijde. Gelukkig kunnen we de gedoneerde muziekinstrumenten meegeven aan de muzikanten en gaat de piano naar het opvangcentrum van Poelkapelle.
Eind november sluit het centrum definitief de deuren. Dat wordt met zekerheid een moeilijk moment voor ons allemaal. Enerzijds vervloek je het centrum omdat het geen fijne plek is om te verblijven, maar anderzijds heb je hard gewerkt om er het beste van te maken en maak je deel uit van elkaars leven, om dan op brute wijze weer uit elkaar te worden gerukt, alsof wat je opgebouwd hebt nooit belangrijk is geweest. Wij weten wel beter, maar het doet pijn om te zien hoe onze overheid hiermee omgaat 😢